15.

‘Luister hier eens naar!’ zei mijn vader, aan het eind van de jaren vijftig. Het lied waarnaar ik moest luisteren was Net als toen van Corry Brokken, dat ik nog steeds kan meeneuriën. ‘Daar heeft ze het mee gewonnen in Europa!’ zei mijn vader. Het Eurovisie Songfestival van 1957 of 1958, daar wil ik van af zijn – voor dat soort gegevens kun je uitstekend terecht bij Wikipedia, maar daar ga ik niet naar zoeken. Het kan evengoed in 1955 zijn geweest.
Later, in 1969 of 1970, was mijn vader ook alweer zo enthousiast over De troubadour van Lenny Kuhr (wier achternaam hij overigens als Kúúr uitsprak, want dat die presentatoren steeds maar Koer zeiden, dat leek hem bijna beledigend voor de familie Kuhr). Dat nummer kan ik ook nog steeds meeneuriën.
Dat meeneuriën doe ik ook met alle stukken van Bach, Mozart, Byrd (daar is het wel moeilijk mee, want welke stem moet je volgen?, maar toch neurie ik mee), Zappa, noem maar op. Het meeneuriën gaat ook gepaard met armbewegingen, soms, dus ik dirigeer, zeg maar, Corry Brokken of Glenn Gould. Daar werd ik op gewezen toen Alice, mijn gestorven geliefde, mij eens zei: ‘Het mag ook wat minder kunstzinnig, rare jongen!’
Maar ik heb nog steeds de neiging om bijvoorbeeld bij Gould-video’s (en dit is nog steeds de beste) mee te neuriën, net zoals Gould het zelf deed.